លង់អារម្មណ៍ក្នុងស្រូវលឿងទុំ និងព្រលឹងស្លែពណ៌បៃតងនៅភូមិ សាភីន

ស្ថិតនៅចម្ងាយពី ហូយអាន ប្រហែល ៣ គីឡូម៉ែត្រ ព្រៃចាក បៃមៅ សង្កាត់ ហូយអានដុង (ទីក្រុង ដាណាំង) មានទស្សនីយភាពធម្មជាតិដ៏ក្សេមក្សាន្ត ប្រឡាយទឹកទាំងឡាយថ្លាឈ្វេង បត់បែនព័ន្ធឆ្លាស់រវាងចាកជាជួរៗ ជាចំណុចភ្លឺអំពីការធ្វើទេសចរណ៍សហគមន៍ពីព្រៃរនាមទឹកប្រៃ។

កណ្តាលព្រៃភ្នំ តីង្វៀន ល្បាក់ទឹកធ្លាក់ យ៉្រាយនូវរ៍ ឃុំ ក្រុងអាណា (ខេត្ត ដាក់ឡាក់) ប្រៀបដូចជា "គ្រាប់គជ់ដ៏មានតម្លៃ" នៅកណ្តាលព្រៃព្រឹក្សាដ៏ធំល្វឹងល្វើយ។

ចំកណ្តាលបណ្តាដុំពពកស្រអាប់ និងជួរភ្នំលាតសន្ធឹងវែងអន្លាយទាំងឡាយនៃព្រៃភ្នំពាយ័ព្យ ឃុំ វ៉ឹនសឺន ត្រូវបានហៅថា "ដំបូលផ្ទះស្រុកទេស មឿង" របស់ខេត្ត ភូថូ លេចឡើងហាក់ដូចជាមានភាពសុខដុមរមនារវាងធម្មជាតិ មនុស្ស។ ដោយមានសម្រស់ទេសភាពដើមទាំងស្រុង អាកាសធាតុត្រជាក់ត្រជំ និងបណ្តាតម្លៃវប្បធម៌របស់តំបន់ មឿង បុរាណរក្សាទុកនៅដដែលឃុំ វ៉ឹនសឺន កំពុងក្លាយជាចំណុចលេចធ្លោទេសចរណ៍ថ្មីមួយរបស់ខេត្ត ភូថូ៕

ក្នុងបរិយាកាសដ៏អ៊ូអរនៃពិធីសែនដូនតា សំឡេងស្គរផ្ទួនៗ រួមជាមួយនឹងជំហានបោលយ៉ាងខ្លាំងក្លានៃគោទាំងនឹមៗ បានបង្កើតជាបរិយាកាសពុះកញ្ជ្រោលនៃបុណ្យប្រណាំងគោ បៃនូយ ជាព្រឹត្តិការណ៍វប្បធម៌ កីឡាដ៏វិសេសវិសាល ផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងជីវភាពស្មារតីរបស់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរ តំបន់ បៃនូយ (ខេត្ត អានយ៉ាង)។

នៅពេលភ្លៀងរដូវក្តៅបង្អុរចុះមកក៏ជាពេលអំពកស្រែថ្នាក់ៗ តាមជម្រាលភ្នំនៅឃុំ មូកាងចាយខេត្ត ឡាវកាយ ទទួលរដូវទឹកធ្លាក់។ ទេសភាពធម្មជាតិក្លាយជាស្រស់បំព្រងដូចផ្ទាំងគំនូរយ៉ាងសមសួនរវាងពណ៌ត្នោតនៃដី ផ្ទៃខៀវនៃមេឃ ស្រទាប់ពពកទាំងឡាយពហុពណ៌ និងផ្ទៃទឹកចាំងផ្លេកៗ។

ប៉ុន្មានជំនាន់មកហើយ ដើមត្នោតតែងតែផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងជីវភាពរស់នៅរបស់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរ នៅខេត្ត អានយ៉ាង។ ដោយមានដើមត្នោតដុះរាយប៉ាយជាង ៦០០០០ ដើមនៅសង្កាត់ ទិញបៀន និងឃុំ ទ្រីតូន ពេលឈានចូលរដូវប្រមូលផលបានជួយក្រុមគ្រួសារជនជាតិ ខ្មែរ ជិត ១០០០ គ្រួរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដោយរបរយកទឹកត្នោត និងកែច្នៃបឋមជាស្កររាវព្រមទាំងសិប្បកម្មចម្រាញ់ស្កររាប់សិបកន្លែង។ល។

ស្ថិតនៅលើកំពូលកូនភ្នំចំណោត ចំកណ្តាលឃុំ បាក់ហា ខេត្ត ឡាវកាយ ភូមិគ្រឹះ ហ្វាង អាតឿង ជាសំណង់ស្ថាបត្យកម្មបុរាណដ៏ល្អឯក គួបផ្សំរវាងរចនាបថអាស៊ី និងអឺរ៉ុបយ៉ាងចុះសម្រុងគ្នា។

តីនិញ ជាមូលដ្ឋាន​មានមាមីងបងប្អូនជនជាតិ ​ខ្មែរ ​រស់នៅកុះករ ​ដោយ​មានភាពសម្បូរបែប ពោរពេញដោយអត្តសញ្ញាណជន​ជាតិ។ ក្រៅពីតូរ្យតន្រ្តីភ្លេងពិណពាទ្យ របាំស្គរឆៃយ៉ាំត្រូវបានទទួលស្គាល់​ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីជាតិ (ឆ្នាំ ២០១៤) និងបណ្តាសំណង់ប្រជុំជីវភាពសហគមន៍ មាមីងបងប្អូនជនជាតិ ​ខ្មែរ នៅទីនេះនៅតែបន្តថែរក្សា លើកតម្កើងរបាំយក្សជាទម្រង់សិល្បៈពាក់របាំងមុខដ៏ល្អឯក ដិតដោយស្លាកស្នាម​វប្បធម៌ ខ្មែរ។

ខាញ់ហ្វា ជាដែនដីប្រជុំទៅដោយខឿនវប្បធម៌ចម្រុះតាំងពីតំបន់ភ្នំ វាលទំនាបរហូតដល់សមុទ្រ កោះ។ នេះជាលម្ហរស់នៅ​ដ៏យូរលង់របស់បណ្តាជនជាតិ ចាម រ៉ាក់ឡៃ អេដេ គិញ... បង្កើតបានជាឃ្លាំងសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ចម្រុះ​ពណ៌ និងសម្បូរបែប។ មកទល់ពេលនេះ ខេត្តមានបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ចំនួន ២៥៧ ត្រូវបានចាត់ចូលក្នុងចំណាត់​ថ្នាក់ រួមមានបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីចំនួន ៣ ត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយអង្គការ យូណេស្កូ ដាក់បញ្ចូលជាសិល្បៈ ឌើនកាតាយទឺ ភូមិភាគខាងត្បូង សិល្បៈ បាយចយ និងសិល្បៈផលិតកុលាលភាជន៍ប្រពៃណីរបស់ជនជាតិ ចាម។

ពេលព្រឹកព្រលឹមនៅដែនដីចុងប៉ូចមាតុប្រទេស

“ដាឡាត រាត្រីលង់អារម្មណ៍” ត្រូវបានចាប់ផ្តើមនៅម៉ោង ១៨ រៀងរាល់ថ្ងៃ ចេញដំណើរនៅស្ថានីយ៍ ដាឡាត។ ជាកម្មវិធីគោចរបិទជិតមួយបម្រើពេលបរិភោគអាហារសម្រន់ ភេសជ្ជៈ មានរថយន្តអគ្គិសនីជូននិងទទួលភ្ញៀវរហូតដល់ពេលចប់នៅម៉ោង ២១។

ស្ថិតនៅកណ្តាលទីក្រុង បួនម៉ាធួត ដ៏អ៊ូអរភូមិ អាកយ៉្ហុង មានផ្ទៃក្រឡាចំនួន ៦២,៣ ហិកតាដោយមានចំនួន ២៤៧ ក្រុមគ្រួសារត្រូវបានចាត់ទុកជាភូមិនិគមដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតនៅខេត្ត ដាក់ឡាក់ សព្វថ្ងៃនេះ។

ការស្ទូងសំណាបស្រែវត្តគីរីគុជ្ជរោទិ៍ឥសីសិទ្ធី (រោទិ៍) នៅឃុំ អានគឺ ទីរួមខេត្ត ទិញបៀន ខេត្ត អានយ៉ាង ជាទម្រង់ប្រជុំជីវភាពវប្បធម៌វិសេសវិសាលមួយមានលក្ខណៈសហគមន៍ខ្ពស់ បង្ហាញលក្ខណៈដ៏ល្អប្រពៃក្នុងពលកម្ម ផលិតកម្ម របស់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរ ឡើងវិញនៅដែនដី បៃនូយ។

រដូវផ្កាជើងគោស្រស់បំព្រងដូចក្នុងរឿងព្រេងនៅភូមិ ណាំគឹម ឃុំ ង៉ូយកៃ ស្រុក មឿងអាង ខេត្ត ដៀនបៀន

និទាឃរដូវឈានចូលមកដល់ខ្ពង់រាប ម៉ុកចូវ (ខេត្ត សឺនឡា) ហាក់ដូចជាគ្របដណ្តប់អាវសស្គុសលើខ្លួននៅពេលចម្ការព្រូនរីកស្គុសស្គាយស្រុះៗ គ្នាបង្កើតបានជាផ្ទាំងគំនូរធម្មជាតិដ៏ស្រស់ស្អាតអស្ចារ្យនៃព្រៃភ្នំ តីបាក់ ទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរច្រើនកុះករអញ្ជើញមកទស្សនា ឆ្លងកាត់ពិសោធន៍។ល។

ឲ្យតែនិទាឃរដូវឈានមកដល់ម្តងៗ ខ្ពង់រាបថ្ម ដុងវ៉ាន់ ខេត្ត ហាយ៉ាង ក៏នាំមកនូវសម្រស់មួយដ៏ស្រស់បំព្រងនិងពោរពេញដោយកម្លាំងរស់រាន។ ធម្មជាតិនិងវប្បធម៌នៅទីនេះវេញត្របាញ់បញ្ចូលគ្នា បង្កើតទៅជាផ្ទាំងគំនូរនិទាឃរដូវមួយដ៏អន្ទងចិត្ត។

ភូមិផ្កា រុក្ខជាតិលម្អ សាដែក ទីក្រុង សាដែក (ខេត្ត ដុងថាប) មានឈ្មោះហៅពីដំបូងថា ភូមិផ្កា តឹនគ្វីដុង ភូមិផ្កាប្រពៃណីមួយមានអាយុកាលជាង ១០០ ឆ្នាំ ស្ថិតនៅក្បែរមាត់ទន្លេ តៀន និងត្រូវបានប្រសិទ្ធនាមថាស្រុកទេសនៃផ្កា រុក្ខជាតិលម្អគ្រប់ប្រភេទ។

ខេត្ត កាវបាំង ជាដែនដីសម្បូរទៅដោយប្រពៃណីបដិវត្តន៍ មិនត្រឹមតែដោយសារទេសភាពធម្មជាតិ ដ៏ទាក់ទាញប៉ុណ្ណោះទេ នៅថែមទាំងទាក់ទាញដោយសារលក្ខណៈវប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏វិសេសវិសាលរបស់បងប្អូន បណ្តាជនជាតិទៀតផង។ វប្បធម៌ប្រពៃណីកំពុងក្លាយជាប្រៀបខ្លាំងជាបណ្តើរៗ ដើម្បីផ្នែកទេសចរណ៍ខេត្ត កាវបាំង ទាញយកផលអភិវឌ្ឍទៅជាផលិតផលទេសចរណ៍ដ៏វិសេសវិសាល ខុសប្លែក។ល។

ស្ថិតនៅលើអ័ក្សផ្លូវជាតិ ១៧ ចំណុះភូមិសាស្ត្រឃុំ ស៊ន់លឿង ស្រុក អៀនថេ ចម្ងាយពីកណ្តាលទីក្រុង បាក់​យ៉ាង ខេត្ត បាក់យ៉ាង ប្រហែល ៤៥ គីឡូម៉ែត្រ គោលដៅទេសចរណ៍សហគមន៍ភូមិ វ៉ែនជាបរិយាកាសអេកូឡូស៊ីមួយដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងធម្មជាតិ គោលដៅទេសចរណ៍ស្វែងយល់វប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏វិសេសវិសាលរបស់ជនជាតិអន្តោគ្រាម កាវឡាន។ល។

សារមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រយោធា វៀតណាម គឺជាគោលដៅពិសេសមួយសម្រាប់អ្នកណាចង់ស្វែងយល់អំពី ប្រវត្តិសាស្ត្រយោធា និងស្មារតីស្នេហាជាតិរបស់ប្រជាជាតិ វៀតណាម។ ដោយមានវត្ថុតឹកតាងដ៏មានតម្លៃរាប់ម៉ឺនត្រូវបានរក្សាទុក កន្លែងនេះគឺជាឃ្លាំងប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏រស់រវើក បង្ហាញការចងចាំទាំងឡាយដ៏អង់អាចក្លាហានឡើងវិញក្នុងបុព្វហេតុការពារប្រទេសជាតិ។

សម្រាប់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរ ខេត្ត សុកត្រាំង ទូក ង មានតួនាទីសំខាន់ណាស់ ហើយត្រូវបានចាត់ទុកជាវត្ថុស័ក្កសិទ្ធការពារភាពសុខសាន្ត ជាតំណាងនៃសាមគ្គីភាព​ និងកម្លាំងភូមិនិគមទៀតផង។ ពិធីបុណ្យអុំទូក ង នៅខេត្ត សុកត្រាំង សព្វថ្ងៃបានក្លាយទៅជាពិធីបុណ្យមួយមានអត្ថន័យមនុស្សសាស្រ្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ជាសកម្មភាពវប្បធម៌រួមមួយរបស់សហគមន៍ រួមចំណែកអភិរក្ស ពង្រីកលើកតម្កើងអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ ប្រពៃណី។ល។

នាពេលថ្មីៗ នេះ គណៈកម្មាធិការបក្សខេត្ត សឺនឡា បានរៀបចំកិច្ចប្រជុំបូកសរុបបឋម ៣ ឆ្នាំអនុវត្តសេចក្តីសន្និដ្ឋានលេខ 94-KL/TU ចុះថ្ងៃទី ២៣ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១ របស់គណៈកម្មាធិការបក្ខភាគខេត្ត សឺនឡា អំពីការអភិវឌ្ឍទេសចរណ៍ដល់ឆ្នាំ ២០២៥ តម្រង់ទិសដៅដល់ឆ្នាំ ២០៣០។ ខេត្ត សឺនឡា កំណត់គោលដៅក្លាយជាភូមិសាស្រ្តគោលដៅសំខាន់មួយក្នុងចំណោមភូមិសាស្រ្តគោលដៅសំខាន់អំពីទេសចរណ៍នៃទូទាំងប្រទេស មជ្ឈមណ្ឌលទេសចរណ៍តំបន់ តីបាក់ (ភូមិភាគ ពាយ័ព្យ)។ល។

ចម្ងាយពីទីក្រុង ដៀនបៀនភូ ចំនួន ២០០ គីឡូម៉ែត្រ មឿងញ៉ែ ជាស្រុកតំបន់ជ្រៅ តំបន់ឆ្ងាយដាច់ស្រយាលនៃខេត្ត ដៀនបៀន កន្លែងត្រូវបានស្គាល់ដោយមានបង្គោកតម្រុយ ៣ ជ្រុងជាប់ ឡាវ និង ចិន។

ចម្ងាយពីទីក្រុង ផានរ៉ាង - ថាបចាម ប្រហែល ៤០ គីឡូម៉ែត្រ ភូមិ ទេសចរណ៍ វិញហ៊ី ស្ថិតនៅឃុំ វិញហាយ ស្រុក និញហាយ (ខេត្ត និញធន់) មានក្រុមគ្រួសារចំនួន ៧៤៥ គ្រួដោយមានមនុស្សជាង ២.៨៤០ នាក់ ប្រជាជនភាគច្រើនប្រកបរបរទាញយកជលផលនិងធ្វើអាជីវកម្មសេវាកម្មទេសចរណ៍។ បច្ចុប្បន្ន ភូមិ វិញហ៊ី កំពុងជាគោលដៅទេសចរណ៍ដ៏ទាក់ទាញសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរជាច្រើនដោយសារសម្រស់នៅរក្សាបានភាពដើម ក្សេមក្សាន្តរួមជាមួយនឹងឆ្លងកាត់ការពិសោធន៍គួរជាទីជក់ចិត្ត។

រូងភ្នំ សឺនដង នៅស្រុក បូត្រាច់ (ខេត្ត កា្វងប៊ិញ)។

ផ្ទះខ្ពស់ផុតពីដី ៩ ល្វែងរបស់គ្រួសារលោក ណុង ហាយយឿង ជនជាតិ តៃ នៅភូមិ ទុកង៉ា ឃុំ ឌឹកស៊ន់ ស្រុក ថាច់អាន (ខេត្ត កាវបាំង) ត្រូវបានសាងសង់តាំងពីជាង ១០០ ឆ្នាំមុន (ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៨៩៩ ដល់ឆ្នាំ ១៩០៣)។

យោងតាមមន្ទីរវប្បធម៌ កីឡានិងទេសចរណ៍ខេត្ត តីនិញ គិតដោយឡែកតែ ៤ ខែ ដើមឆ្នាំ ២០២៤ ខេត្ត តីនិញ បានទទួលភ្ញៀវទេសចរជិត ៣ លានលើកនាក់ (សម្រេចបានជាង ៥០,៤% នៃផែនការ) ផលចំណូលសរុបសម្រេចបានប្រហែល ១.៥៨០ ពាន់ លានដុង (សម្រេចបាន ៦៨,៧% នៃផែនការ)។

ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៣ បណ្តុំតែព្រឹក្ស សានត្វៀត ដ៏ចំណាស់ចំនួន ១០៥ ដើមនៅភូមិ ចូចាយ ឃុំ ហ្វាង ធូផូ ស្រុក បាក់ហា (ខេត្ត ឡាវកាយ) ត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាដើមឈើបេតិកភណ្ឌ វៀតណាម។

នៅតំបន់ដែនដីចុងប៉ូចភាគខាងត្បូងនៃមាតុភូមិ ខេត្ត កាម៉ៅ មិនត្រឹមតែមានឧត្តមភាពអំពីទីតាំងភូមិសាស្រ្តប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងជាដែនដីត្រូវបានធម្មជាតិអំណោយផល ដោយមានប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីពិពិធភាពរួមមាន៖ សមុទ្រ កោះ ដីលិចទឹក ព្រៃរនាមទឹកប្រៃ ឋបនីយជីវមណ្ឌលពិភពលោកដោយមានឧទ្យានជាតិចំនួនពីរ (ឧទ្យានជាតិជ្រោយ មូយ កាម៉ៅ ឧទ្យានជាតិ អ៊ូមិញហា) រួមជាមួយផលិតផលពិសេសប្រចាំតំបន់ជាច្រើន។

ប៉ាខ្វាង ជាបឹងផ្ទុកទឹកធំបំផុតនៃខេត្ត ដៀនបៀន