រសាត់អណ្តែតតាមទឹកជំនោរសសំពោង
នៅអំឡុងថ្ងៃដើមខែ វិច្ឆិកា ពេលដែលកម្រិតទឹកជំនន់នៅខ្សែទឹកខាងលើទន្លេ គឺវឡុង បានឡើងដល់កម្រិតកំពូល ហើយចាប់ផ្តើមស្រកចុះយឺតៗ យើងខ្ញុំបានមានវត្តមាននៅវាលស្រែនៅខាងក្រៅទំនប់ព័ទ្ធស្ថិតក្នុងភូមិ ៥ ឃុំ វិញសឿង (ខេត្ត អានយ៉ាង) ជាប់ព្រំដែន កម្ពុជា ដើម្បីសម្របខ្លួនចូលក្នុងចង្វាក់រកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ប្រជាជននៅទីនេះ។ ពេលព្រលឹមស្រាងៗ នៅពេលដែលមុខមាត់មនុស្សមើលមិនទាន់ច្បាស់ មាមីងបងប្អូនបានប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅវាលរាយមង ចងរនង។
កណ្តាលទិសទាំងបួនល្ហល្ហេវសសំពោង នៅមានតែឮទ្រហឹងដោយសំឡេងម៉ាស៊ីនរត់តេះតះពីទូកស្មាច់ (ទូកម៉ាស៊ីនធ្វើដោយទូកជ័រ composite) របស់បងប្រុស ឡេ វ៉ាន់ថាយ (អាយុ ៤២ ឆ្នាំ រស់នៅភូមិ ៥ ឃុំ វិញសឿង ខេត្ត អានយ៉ាង) បើកជ្រែកទឹករត់លើវាលលិចទឹក។ ជាង ២០ ឆ្នាំផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងរបរចងរនង និងរាយមងរដូវទឹកឡើង។ ជីវិតបងប្រុសប្រៀបដូចជាទឹកជំនោរ ពេលខ្លះពេញ ពេលខ្លះស្រក។
បងប្រុស ថៃ បាននិយាយថា កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនទឹកជំនន់តូច ត្រីបង្គាតិចតួចណាស់បានជាបងប្រុសឡើងទៅទីក្រុង ហូ ជីមិញ ធ្វើកូនជាងកំបោរ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ មកដល់ភ្លាម បងប្រុសសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតមកធ្វើអារបរ “មេខលា” វិញទៀត។ ទោះបីជានឿយហត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែបាននៅជិតផ្ទះដើម្បីមើលថែកូនៗ និងឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់។
បងប្រុស ថៃ និយាយអស់ពីដួងចិត្តថា “ផ្ទះមិនមានស្រែទេ ត្រូវទៅធ្វើការស៊ីឈ្នួល នរណាហៅធ្វើអ្វីធ្វើនុង។ បានជាខំឆ្លៀតឱកាសប៉ុន្មានខែទឹកឡើងដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម”។
យោងតាមបងប្រុស ថៃ របរនេសាទជលផលក្នុងរដូវទឹកឡើងវាពិបាកជាទីបំផុត ឥឡូវនេះបានច្រើន ស្អែកបានតិចគឺជារឿងធម្មតា។ ប៉ុន្តែពិបាកបំផុតគឺអំឡុងយប់ដែលមានភ្លៀងធំ ខ្យល់បក់ខ្លាំង។ ម្នាក់ឯងនៅកណ្តាលវាលស្ងាត់ជាមួយទូកតូចអណ្តែតតែលតោលដូចជាការ “ផ្សងព្រេង” ជាមួយធម្មជាតិ។
បងប្រុស ថៃ បានឲ្យដឹងថា ឆ្នាំនេះទឹកជំនន់មកដល់ឆាប់និងខ្ពស់ជាងរាល់ឆ្នាំ ក៏ប៉ុន្តែត្រី បង្គាមិននៅមានច្រើនដូចពីដើមទេ។ ដោយមានមងចំនួន ៣០ ដៃដែលមានប្រវែងជិត ១,២ គីឡូម៉ែត្រ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់ផ្តើមរាយមងពីពេលម៉ោង ២ ទៀបភ្លឺរហូតដល់ជិតថ្ងៃត្រង់ ក៏ចាប់បានត្រីគ្រប់ប្រភេទតែប្រមាណជា ១០ គីឡូក្រាមប៉ុននោះ (ត្រីឆ្លូញ ត្រីលេញ ត្រីទីឡាព្យា ត្រីឆ្ពិន ។ល។) ប្រាក់ចំណូលប្រហែល ៣០០ - ៤០០ ពាន់ដុងក្នុងមួយថ្ងៃ ផាត់ថ្លៃចំណាយគឺគ្រាន់តែគ្រប់ហូបឲ្យផុតមួយថ្ងៃៗ។
ពី វិញសឿង ឆ្លងកាត់ទន្លេ ហូវ រត់ប្រហែលដប់គីឡូម៉ែត្របណ្តោយតាមដងទន្លេ ភូហូយ គឺទៅដល់វាលស្រែឃុំអានភូ ខេត្ត អានយ៉ាង។ ទឹកជំនន់មកដល់ ទឹកហូរលិចពេញវាលស្រែ លុបព្រំដែនរវាងភ្លឺស្រែនិងផ្ទៃស្រែនៅតែភ្លឹមៗ។
ទើបតែឆ្លងផុតកន្លែងរបត់ផ្សារ វិញហូយដុង (ឃុំ អានភូ ខេត្ត អានយ៉ាង) បន្តិច យើងខ្ញុំជួបប្ដីប្រពន្ធលោក ង្វៀនវ៉ាន់តាយ (អាយុ ៦០ ឆ្នាំ រស់នៅភូមិ វិញហូយ ឃុំ អានភូ ខេត្ត អានយ៉ាង) ទើបតែចេញទៅវាលលើករបាំងស្បៃមុងចំនួន ៣០ ក្នុងពេលយប់ត្រឡប់មកវិញ។ មានបទពិសោធន៍ដាក់ស្បៃមុង (ជាង ២០ ឆ្នាំក្នុងការដាក់សំណាញ់ (នេសាទុបករណ៍មួយប្រភេទធ្វើពីឫស្សី ពកនិងស្បៃមុងប្រើដើម្បីចាប់ត្រីនៅក្នុងវាលលិចទឹកជំនន់)។ ចូលដល់រដូវទឹកឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃប្ដីប្រពន្ធលោក តាយ ស្ទើរតែរលឹកដាច់យប់នៅវាលចាក់របាំងស្បៃមុងរហូតដល់ភ្លឺស្រាងៗ ប្រមូលផលរួច លោក តាយ ដឹកត្រីចេញទៅលក់ឲ្យឈ្មួញ។
យោងតាមលោក តាយ មុនពេលទឹកជំនន់មកដល់ មាមីងបងប្អូនដាក់របាំងស្បៃមុងបានបោះគ្រឹះ (បោះបង្គោលចុះក្នុងទឹកដើម្បីធ្វើកន្លែងចងលំនឹងឬពង្រឹងរបាំងស្បៃមុង) ព័ទ្ធស្បៃមុងនៅក្នុងស្រែដើម្បីចាប់ត្រីក្នុងរដូវទឹកឡើង។
អង្គុយលើទូកបែងចែកប្រភេទត្រី លោកស្រី ឡេ ធីថ្វ (ប្រពន្ធលោក តាយ) ចែករំលែក ត្រីចាក់ពីរបាំងស្បៃមុងឡើងត្រូវបែងចែកប្រភេទទើបមានប្រាក់ចំណេញ បើមិនដូច្នោះទេទុកទាំងមូលគឺគេទិញច្រឡំច្រឡូកធ្វើជាត្រីនុយ តម្លៃចាប់ពី ៣.០០០ ដល់ ៥.០០០ ដុងក្នុងមួយគីឡូក្រាម។
“អាស្រ័យលើទឹកជំនោរដែលត្រីបង្គានឹងមានច្រើនឬតិច។ មួយថ្ងៃៗ ប្រសិនបើស៊ូទ្រាំលំបាកក៏អាចរកបានពីរបីរយពាន់ដុង ថ្ងៃណាត្រូវប៉ាន់បានទាំងលានដុង” - លោកស្រី រាយរាប់ដូច្នេះ។
ស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីទីនោះ លោក ង្វៀន វ៉ាន់តាម ជាកសិករវ័យចំណាស់អាយុប្រហែល ៨០ ឆ្នាំ (ក៏រស់នៅឃុំ អានភូ ដែរ) ដោយមានសក់សសំពោងកំពុងទាញមងដោយស្ងៀមស្ងាត់តែម្នាក់ឯង។ ពេញមួយមួយជីវិតរស់នៅជាមួយរដូវទឹកឡើង លោក តាម អាចមើលពណ៌ទឹកនៅលើវាលគឺដឹងត្រីច្រើនឬតិច ហើយយល់តាំងពីគន្លងហែលនីមួយៗ របស់ត្រី។ ក៏ប៉ុន្តែ ឆ្នាំនេះទឹកមានសភាពខុសធម្មតា ទឹកជំនន់មកច្រើនប៉ុន្តែត្រី បង្គាតិចទៅវិញ។
“ទឹកធំល្ហល្ហេវប៉ុន្តែគ្មានត្រី។ ពេញមួយព្រឹក រាយមងរាប់សិបដៃហើយជាប់ត្រីមិនទាន់បាន ២ គីឡូក្រាម។ ឥឡូវ ការចាប់ត្រីបានពីរបីគីឡូក្រាមក៏ពិបាកណាស់ដែរ” លោក តា និយាយដោយធុញទ្រាន់។
ក្រោយពីកន្លះថ្ងៃរាយមងនៅលើវាលទឹកជំនន់ លោក តាម បានបង្វែរទូកម៉ាស៊ីនត្រឡប់មកកំពង់ទឹកដ៏ជិតដិតនៅផ្សារ វិញហូយដុង រង់ចាំឈ្មួញថ្លឹងត្រី។ រលះរលាំងជូតតំណក់ញើសទាំងឡាយនៅលើផែនមុខឆេះខ្មៅដោយកម្ដៅថ្ងៃនិងខ្យល់ លោក តាម មិនមាត់មិនកអុជបារីមួយដើមបឺតយ៉ាងជ្រៅហើយនិយាយមកកាន់ខាងយើងខ្ញុំថា៖ “ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះទឹកតូច ត្រីតិច សង្ឃឹមថា ទឹកជំនោរក្រោយ ប្រហែលពីរសប្តាហ៍ទៀត ទឹកកន្រ្កាក់ខ្លាំង ត្រីនឹងមកកាន់តែច្រើន”។
ផ្សារជនបទដ៏មមាញឹក
ពេលព្រឹកព្រលឹម យើងខ្ញុំបានឈាងចូលផ្សារព្រំដែន វិញហយដុង (ឃុំ អានភូ ខេត្ត អានយ៉ាង) ដើម្បីទទួលអារម្មណ៍បរិយាកាសអ៊ូអរនៃផ្សារដ៏សាមញ្ញរដូវទឹកជំនន់។ នៅទីនេះ ត្រីលេញស្រស់ៗគឺជាផលិតផលសំខាន់ ត្រូវបាននេសាទករចាប់បន្ទាប់ពីដាក់ឈ្នក លប លាន់ ពេញមួយយប់នៅលើវាលទឹកជន់...
បង្ហាញត្រីលេញស្រស់ៗកំពុងលោតរបស់អ្នកស្រី ង្វៀន ធីធូ (រស់នៅភូមិ វិញហូយ ឃុំ អានភូ ខេត្ត អានយ៉ាង) និយាយដោយរាក់ទាក់ថា "ទិញត្រីលេញមកខប្រៃ ខម៉ាំបងអើយ។ ត្រីនេះឆ្ងាញ់ណាស់។ អាំងជ្រលក់ទឹកត្រីអម្ពិល ឬខជាមួយអំពៅក៏ឆ្ងាញ់ដែរ"។
ឃើញបុរសៗទៅផ្សារ អ្នកស្រី ធូ ក៏បានណែនាំពួកគាត់អំពីរបៀបធ្វើម្ហូបពីត្រីលេញជាដើម។ អ្នកភាគនិរតីគឺដូច្នេះឯង ពួកគាត់មានចិត្តរីករាយ និងរាក់ទាក់ណាស់។
យោងតាមអ្នកស្រី ធូ មានត្រីច្រើនណាស់នៅដើមរដូវទឹកជំនន់ ប៉ុន្តែនៅពេលទឹកជំនន់ឡើងខ្ពស់ មានត្រីតិចតួចណាស់ ព្រោះត្រីផ្លាស់ទីឆ្លងកាត់ចូលវាល។ រយៈពេលពីរបីថ្ងៃទៀត ជារដូវសម្រាប់ត្រីទៅទន្លេ នៅពេលនោះទឹកនៅក្នុងវាលស្រែទឹកនឹងស្រក ដូច្នេះនឹងមានត្រីច្រើន។ នេះជារដូវនេសាទចុងក្រោយនៃរដូវទឹកជំនន់ ប្រជាជនកំពុងឆ្លៀតឱកាសនេះដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម។
ដោយកាន់លុយក្នុងដៃជាង ៧០០.០០០ ដុងពីការលក់ត្រី ក្រៃស្រែ ជិត ២០ គីឡូក្រាម ត្រី បណ្តូលអំពៅ និងបង្គាទន្លេខ្លះ - ជាលទ្ធផលនៃការត្រាំទឹកមួយយប់ដើម្បីដាក់លប លាន់ លោក ឡេ វ៉ាន់ហាយ (ឃុំ វិញ ហូយដុង) បានចែករំលែកថា៖ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ទឹកជំនន់មានភាពមិនទៀងទាត់ ដូច្នេះជារៀងរាល់ឆ្នាំ នៅពេលទឹកជំនន់ឡើងធំ ខ្ញុំត្រូវទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ពីនេះដើម្បីរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិត។ អរគុណចំពោះ "មីង" របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានប្រាក់ចំណូលតិចតួចក្នុងអំឡុងខែទឹកជំនន់។ ទោះបីពិបាកក៏ដោយ ខែទឹកជំនន់ក៏ជួយខ្ញុំមានលុយសម្រាប់មើលថែគ្រួសារ និងបញ្ជូនកូនៗទៅសាលារៀនផងដែរ...
មិនឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ ផ្សារព្រំដែនខាញ់អាន (ឃុំ ខាញ់ប៊ិញ ខេត្ត អានយ៉ាង) ក៏មានភាពអ៊ូអរដែរ។ តាមបណ្តោយផ្លូវតាមដងទន្លេប៊ិញហ្គី សំឡេងហៅរបស់អាជីវករ និងការចរចារបស់អតិថិជនបានបន្ថែមបរិយាកាសអ៊ូអរនៃជ្រុងមួយនៃផ្សារជនបទនៅថ្ងៃថ្មី។
ឆ្នាំនេះ ទឹកជំនន់ធំជាងធម្មតា ដូច្នេះផលិតផលក៏មានច្រើនដែរ។ អស់រយៈពេលជាងមួយខែមកហើយ នេសាទករមកពីគ្រប់ទិសទីបានមកទីនេះដើម្បីបង់សំណាញ់ ដាក់ឈ្នក និងដាក់លប។ បង្គា ត្រី ក្តាម ជាដើម ភាគច្រើនបន្ទាប់ពីនេសាទបានត្រូវបានលក់នៅតាមទីផ្សារនៅទីនេះ។
ជាពិសេស ផ្សារ ខាញ់អាន ក៏នៅល្បីថាជាកន្លែង “ប្រមូលផ្តុំ” ខ្យងស្រែក្នុងរដូវទឹកជំនន់។ នេះមិនត្រឹមតែជាផ្សារលក់ដុំចែកចាយខ្យងស្រែ (ខ្យងហៀន ខ្យងស្រែ ខ្ចៅ។ល។) ទៅកាន់ទីផ្សារប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែការជួញដូរខ្យងក៏បង្កើតការងារសម្រាប់កម្មករក្នុងស្រុករាប់សិបនាក់ផងដែរ។
លោក យៀប ម្ចាស់ឃ្លាំងស្តុកខ្យងដ៏ល្បីឈ្មោះមួយនៅផ្សារ ខាញ់អាន បាននិយាយថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឃ្លាំងស្តុកខ្យងនៅទីនេះទិញខ្យងប្រហែល ៤-៥ តោន ភាគច្រើនមកពីប្រទេសកម្ពុជា។ បន្ទាប់មក ពួកគាត់នឹងត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ និងដឹកជញ្ជូនទៅកាន់ទីផ្សារនានាក្នុងខេត្តជិតខាង និងទីក្រុង ហូជីមិញ។
នៅលើភ្លឺស្រែ ក្រៅពីផ្សារកណ្តាលឃុំ ស្ទើរតែគ្រប់តំបន់ទាំងអស់មានផ្សារបណ្ដោះអាសន្នចំនួន ២-៣ ក្រុម ដោយមានត្រីទឹកសាបជាច្រើនត្រូវបានលក់នៅមុខផ្ទះរបស់ពួកគេតែម្តង។ លើសពីនេះ ក៏មានរទេះដាក់សាច់ ត្រី បន្លែ ផ្លែឈើជាដើម ដូចជា “ផ្សារចល័ត”។ ប្រជាជនមិនចាំបាច់ទៅឆ្ងាយដើម្បីទិញអាហារស្រស់ៗសម្រាប់អាហារប្រចាំថ្ងៃទេ។
រដូវនេះ មកដល់តំបន់ព្រំដែន អានយ៉ាង ដោយគ្រាន់តែចំណាយប្រាក់រាប់ម៉ឺនដុង អ្នកអាចទទួលទានអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ សម្លម្ជូរមួយឆ្នាំងជាមួយត្រីលេញ និងម្ហូបខប្រៃមួយចំនួន ម្ហូបឆា... ពោរពេញដោយរសជាតិនៃតំបន់ដីសណ្ដទន្លេ។ ត្រី បង្គា បន្លែព្រៃ... ត្រូវបានលក់ក្នុងតម្លៃសមរម្យ ប៉ុន្តែទាំងនេះគឺជា "មុខម្ហូបពិសេស" សម្រាប់ប្រជាជននៅក្នុង "ទីក្រុង" ចង់វិលត្រឡប់ទៅរកវាលស្រែ និងធម្មជាតិវិញ។ ជាមួយគ្នានេះ មានមុខម្ហូបឆ្ងាញ់ៗរាប់មិនអស់ពីផលិតផលរដូវទឹកជំនន់ ដូចជា៖ អន្ទង់ ពស់ ខ្យង កង្កែប ក្តាមស្រែ... កែច្នៃទៅជាមុខម្ហូបដ៏ទាក់ទាញជាច្រើន ទាក់ចិត្តអ្នកទទួលទាន៕
អត្ថបទនិងរូបថត៖ កុងម៉ាវ
ប្រែសម្រួល៖ សឺនហេង - យ័ញលើយ